Mariolcia i tajemnica Janosikowych Dier

Mariolcia od lat prowadziła "e-dziewiarkę", sklepik, który z zewnątrz wyglądał jak miejsce pełne ciepła i przytulności. Jednak pod tą fasadą kryła się niezwykła tajemnica — właścicielka sklepu miała zdolność podróżowania w czasie. Pewnego dnia, wędrując między wymiarami, trafiła do Słowacji czasów Janosika.

Spotkanie z Janosikiem

W jednej z górskich jaskiń, pomiędzy potężnymi skałami Janosikowych Dier, Mariolcia stanęła twarzą w twarz z legendarnym zbójnikiem.

– A ty kto, niewiasto? – zapytał Janosik, uważnie mierząc ją wzrokiem. – Nie wyglądasz na wędrowną kupcową ani bogatą panienkę.

– Jestem Mariolcia – odparła z uśmiechem. – Przybyłam, bo słyszałam o twojej działalności. Rabujesz bogatych, by wspierać biednych. To chwalebne, ale czy nigdy nie myślałeś, by pomóc inaczej?

Janosik wzruszył ramionami. – A jakże inaczej? Austriacy rabują nasz lud, dzieci głodują, ludzie marzną zimą. My tylko wyrównujemy rachunki.

– Może znalazłby się sposób, by ci biedni ludzie sami stanęli na nogi, bez ciągłego ryzyka i ucieczek przed wojskiem? – zastanawiała się Mariolcia.

– Hę? Ciekawaś ty, pani. Ale jak chcesz to zrobić?

– Potrzebuję pomocy. Znam kilka wróżek, które mogą coś zdziałać.

Zwołanie wróżek

Mariolcia napisała listy do swoich niezwykłych przyjaciółek, a gołębie pocztowe poniosły wieść po całym świecie.

Wróżka Anowi z Bałtyku

Anowi przybyła jako pierwsza, niosąc ze sobą wiatr i zapach morskiej bryzy.

– Mariolciu, czy to prawda, że zmagasz się z góralskim rozrabiaką? – zawołała, stając na progu jaskini.

– Nie rozrabiaka, tylko Janosik, i potrzebuję twojej pomocy.

Anowi roześmiała się, a jej oczy błyszczały jak fale Bałtyku. – Przyznaję, wolałabym czarować bałwany na morzu, ale skoro chodzi o dobro ludu, spróbuję.

Wróżka Browneyed z Nocy

Wieczorem zjawiła się Browneyed, niosąc ciepły blask gwiazd.

– Mariolciu, twój gołąb zakłócił mi malowanie nieba! – powiedziała, z lekkim uśmiechem. – Ale dla ciebie zawsze znajdę czas. Co trzeba uczynić?

– Wyobraź sobie niebo pełne ciepłych wełnianych chmur. Musimy coś podobnego stworzyć dla tych ludzi, tylko że w formie ubrań.

– Hmm, to będzie wyzwanie. Ale jestem z tobą.

Wróżka Bajka ze Zgorzelca

Z zachodnich kresów nadjechała Bajka, znana z opowiadania niesamowitych historii.

– Mariolciu, cóż za magiczne wieści ze Słowacji! – rzekła, zeskakując z wozu, który ciągnęły zaczarowane konie.

– Potrzebujemy twojej kreatywności, Bajko. Ludzie tu muszą nauczyć się sami dbać o siebie. Pomóżmy im.

Bajka przytaknęła. – Opowieści o Zgorzelcu mówiły, że każdy problem ma rozwiązanie. Zatem – do dzieła!

Wróżka Wiesia z Wrocławia

Wiesia zjawiła się z koszem pełnym motków wełny.

– Mariolciu, mam twoje ulubione kolory! – powiedziała, przytulając przyjaciółkę. – Ale co dokładnie planujemy?

– Ubrania dla całej wioski. Ty jesteś mistrzynią włóczek – twoje umiejętności są kluczowe.

Wróżka Milva22 z Torunia

Ostatnia przybyła Milva22, legenda z okolic Torunia.

– To prawda, że pomogłam przepędzić Krzyżaków, ale czy teraz mam walczyć z Austriakami? – zażartowała.

– Nie walka, Milvo, tylko dzierganie! – wyjaśniła Mariolcia.

– Cóż, jeśli to pomoże, to ruszajmy.

Wspólne Dzierganie

W jaskini zapanował gwar.

– Mariolciu, czy ta włóczka ma być miętowa czy burgundowa? – zapytała Wiesia.

– Miętowa dla dzieci, burgundowa dla dorosłych! – odkrzyknęła Mariolcia.

– Te gwiazdy na swetrach są zbyt chaotyczne! – stwierdziła Browneyed.

– Chaotyczne?! To artystyczny nieład! – oburzyła się Bajka.

Janosik z uśmiechem patrzył na tę magiczną zgraję. – Nie sądziłem, że czary to taki bałagan.

Wręczenie Ubrań

Po wielu dniach ciężkiej pracy wróżki i Mariolcia dostarczyły ciepłe swetry, skarpety i czapki mieszkańcom.

– To dla was, abyście nigdy więcej nie musieli marznąć ani czekać na pomoc zbójników, – powiedziała Mariolcia, wręczając dzianiny.

Ludzie podziwiali piękne wzory, a Mariolcia i wróżki nauczyły ich dziergać własne ubrania.

– Janosiku, nawet dla ciebie coś mamy! – dodała Mariolcia, wręczając zbójnikowi góralski sweter z ręcznie wyszywanym motywem owiec.

– Piękny jest! I kto by pomyślał, że od teraz będę zbójem w swetrze, a nie z ciupagą?

Nowe Życie w Wioskach

Od tej pory mieszkańcy sami dziergali ubrania i sprzedawali je na targach. Zyskali też wiedzę, jak hodować owce i prząść wełnę. Janosik z towarzyszami pomogli im przy wypasie owiec, a wojsko austriackie już nie miało kogo ścigać.

Legenda głosi, że do dziś w Janosikowych Dierach można usłyszeć echo śmiechu wróżek i zobaczyć cienie tańczące wśród skał. A jeśli dobrze się przyjrzycie starym rycinom, zauważycie postać Janosika w pięknym swetrze, który przypomina, że nawet najtrudniejsze problemy można rozwiązać z odrobiną magii i... włóczki.

Tajemnica Janosikowego Swetra

Kilka miesięcy po tym, jak Mariolcia i jej wróżki rozwiązały problem biedy w okolicznych wsiach, wróciła do swojego sklepiku. Życie płynęło spokojnie, a „e-dziewiarka” stała się jeszcze bardziej popularna. Klienci przyjeżdżali z całej Anglii, by podziwiać jej włóczki, których kolory zdawały się pulsować życiem. Jednak w pewien pochmurny poranek stało się coś, co wyrwało Mariolcię z codziennej rutyny.

Nieoczekiwany gość

Do sklepu wszedł mężczyzna w góralskim kapeluszu i charakterystycznym swetrze z wyszywanym motywem owiec. Mariolcia aż zaniemówiła.

– Janosik? Jak ty tu trafiłeś? – zapytała, wpatrując się w zbójnika, który wyglądał jak wyjęty z jej podróży w czasie.

– A jak się trafia do wszystko wiedzącej Wiedźmy? Magicznie, rzecz jasna. – Janosik uśmiechnął się pod wąsem. – Mam jednak kłopot i potrzebuję twojej pomocy.

Mariolcia wskazała mu fotel przy oknie i podała filiżankę herbaty. – Mów, co się dzieje. Myślałam, że wszystko ułożyło się dobrze.

– Ano, tak myśleliśmy. Ludzie w wioskach dziergają ubrania, sprzedają je, a nawet górale z sąsiednich ziem zaczęli zamawiać swetry. Ale problem w tym, że ktoś zaczął je podrabiać.

Mariolcia uniosła brwi. – Podrabiać?

– Ano. Ubrania z gorszych materiałów, bez naszych góralskich wzorów, ale ludzie kupują, bo tanie. Jak tak dalej pójdzie, stracimy naszą dobrą opinię.

Zbójnik w tarapatach

– No dobrze, ale co ja mogę z tym zrobić? – zapytała Mariolcia.

– Ty i twoje wróżki macie czary. Może znajdziecie sposób, by te podróbki same się rozpadały, albo żeby wszyscy poznali różnicę między nimi a naszymi swetrami.

Mariolcia zamyśliła się, popijając herbatę. – Cóż, to trudne, ale nie niemożliwe. Będę jednak potrzebowała pomocy wróżek. Znowu.

Powrót wróżek

Mariolcia po raz kolejny wysłała gołębie z wiadomościami, a w ciągu kilku dni w sklepie pojawiły się jej magiczne przyjaciółki.

– Podrabiane swetry? Co za bezczelność! – oburzyła się Anowi, rozkładając na stole mapę świata.

– Nie można niszczyć cudzej pracy, nawet czarami, – zauważyła Browneyed. – Ale może możemy zrobić coś innego.

– Coś, co wyróżni oryginalne swetry, by były nie do podrobienia, – dodała Bajka, układając na półkach motki wełny.

– Może wpleciemy w nie odrobinę magii? – zaproponowała Wiesia.

Milva22, która siedziała w rogu, odezwała się po chwili ciszy. – Albo dodamy znak, który będzie widoczny tylko dla tych, którzy patrzą z sercem. Jak runiczne wzory, które chroniły moje ziemie przed Krzyżakami.

Magiczne wzory

Wspólnie postanowiły, że w każdy sweter zostanie wpleciona specjalna nić, która zmienia kolor w świetle księżyca. Wzór, który powstawał, przypominał kształt Janosikowych Dier – symbol ziemi, z której pochodziły te ubrania.

Przez kilka tygodni Mariolcia i wróżki eksperymentowały z włóczkami, aż w końcu znalazły idealne połączenie.

– Teraz żaden podróbkarz nie będzie w stanie tego odtworzyć! – powiedziała z dumą Browneyed, kiedy pierwszy sweter z magicznym znakiem był gotowy.

Powrót do Janosikowych Dier

Razem z Janosikiem Mariolcia i wróżki wróciły w górzyste rejony. W każdej wiosce rozdawały nowe włóczki i uczyły, jak wplatać magiczną nić w dzianiny.

– Patrzcie, jakie to piękne! – zawołała jedna z kobiet, trzymając sweter pod światło księżyca.

– To teraz wasz znak rozpoznawczy, – wyjaśniła Mariolcia. – Będzie was chronił i przypominał, że prawdziwa wartość tkwi w sercu, a nie w cenie.

Nowy rozdział

Wkrótce magiczne swetry stały się tak popularne, że ludzie przyjeżdżali z dalekich stron, by je kupować. Podróbki przestały się sprzedawać, a Janosik mógł spać spokojnie, wiedząc, że jego lud jest bezpieczny.

Kiedy Mariolcia żegnała się z Janosikiem, ten podziękował jej, wkładając na głowę kapelusz.

– Jesteś nie tylko Wiedźmą, co wiele wie, Mariolciu, ale i dobrą duszą. Gdybyś kiedyś potrzebowała pomocy, wiedz, że Janosik zawsze stanie po twojej stronie.

Mariolcia uśmiechnęła się. – I ty pamiętaj, że nie musisz walczyć z całym światem sam. Wystarczy odrobina magii i dobrych serc wokół ciebie.

Powrót do sklepu

Wróciwszy do „e-dziewiarki”, Mariolcia wiedziała, że to nie ostatnia przygoda, jaka ją czeka. Ale na razie wystarczyło jej patrzenie na półki pełne włóczek i ciepły aromat herbaty unoszący się w powietrzu.

W końcu nigdy nie wiadomo, kto wejdzie do jej sklepu i poprosi o pomoc.