Tunika od Gaja53

Wykonując tunikę przeżyłam prawdziwe twórcze męki. Gdy zobaczyłam włóczkę od razu wiedziałam co z niej będzie. Chciałam zrobić prezent swojemu baaardzo dorosłemu dziecku, które mieszka w Anglii. Jest szczupła i bardzo zgrabna, więc ten cały bałagan w kolorach wydał mi się w sam raz dla niej. Włóczkę kupiłam z myślą o tunice do dżinsów.  Wybrałam wzór z darmowych schematów Drops-a i wzięłam się do pracy. To mój pierwszy
duży wyrób po prawie 30 letniej przerwie w dzierganiu. Wzór wydał mi się prosty, ścieg też. I zaczęło się. Mimo, że ścieg jest prosty jak konstrukcja cepa, to bez przerwy myliłam się. Bez przerwy prułam. W końcu włóczka zrobiła się bardzo zmęczona. Do tego jeszcze miałam problem z układaniem się kolorów. Trochę to trwało zanim opanowałam układanie się kolorów. Prucia więc było bardzo dużo. Walka z materią trwała ponad miesiąc. Ale w końcu opanowałam całość. Dumna z siebie wysłałam zdjęcie
próbki wyrobu córce. Komentarz? Ja nie ubieram się w takie pstrokacizny. Jak nie to nie. Okazało się, że nie to ładne co jest ładne, tylko co się komu podoba. Ponieważ obawiałam się, że może nie starczyć włóczki na tunikę dla mnie (ja dla odmiany jestem generalnie duużą kobietą) dokupiłam Jawolla i wzięłam się do roboty. W ciągu miesiąca tunika była gotowa. Chodzę w niej od połowy stycznia.

Jestem zadowolona ze swojej pracy ( jakkolwiek nie jest to wyrób doskonały) i dumna z siebie.

Na tunikę kupiłam 5 motków włóczki CIAO nr 247 i 3 motki Jawoll Superwash nr 007. Robótka wykonana jest na drutach nr 2 (robię jednak dość luźno, na 3  jak dla mnie za cienki wyrób). Bluzka waży 500 g. Z resztek zaczęłam robić skarpety. Bluzka zrobiona jest na rozmiar XXL i dlatego nie bardzo mieści się na zdjęciach :). Włóczka po upraniu jest szorstka.  Wrażliwym może przeszkadzać.